πολυτοιούτος

-αύτη, -οῡτον, Μ

αυτός που είναι πολλές φορές τέτοιος που είναι («τρίαινα ποτὲ μὲν ἡ τριγλώχιν, ποτὲ δὲ ἡ πολυτοιαύτη», Ευστ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ-* + τοιοῦτος].